Hoe vind je rust in jezelf als je hoofd overuren draait?
Herken je dat? Dat je hoofd maar blijft malen. Over wat je gisteren hebt gezegd. Wat je morgen nog moet doen.
Wat er allemaal mis kan gaan. Het denken lijkt dan de baas, en voor je het weet ben je ver verwijderd van het hier en nu.
In ons brein zitten verschillende ‘systemen’ die elk hun rol spelen.
Het reptielenbrein houdt ons veilig.
Het zoogdierbrein stuurt emoties aan.
En het menselijk brein denkt en analyseert.
Allemaal belangrijk. Maar als het denken te veel de leiding neemt, raakt de balans zoek.
We kennen het allemaal: de stem van het hoofd.
De stem die zegt dat je eerst nog dit moet oplossen, of je zorgen maakt over iets wat misschien nooit gebeurt.
Het is de stem van controle, ego en veiligheid.
En ook is er ergens in jou is ook een andere stem aanwezig.
Zachter misschien. Minder luid. Maar wel wijs.
Dat is de stem van je essentie, de stem die je inspireert.
De stem van je essentie, je inspiratie spreekt vanuit je intuïtie.
Ze is niet gericht op controle, maar op vertrouwen.
Ze weet vaak al wat goed voor je is, nog voordat je het kunt verklaren.
Misschien herken je het als een onderbuikgevoel, of een plotseling inzicht of ingeving dat als vanzelf lijkt te komen.
Pijnlijk genoeg vertrouwen we deze stem vaak niet maar luisteren we wel naar de stem van de innerlijke criticus.
De stem van angst, de stem van wantrouwen.
Herkenbaar lieve jij, ook ik hen deze stem, die mij maar wat graag probeert over te halen om te bljiven doen wat ik altijd heb gedaan.
Van overleven naar leven vanuit je hart
Zelf heb ik lange tijd vooral geleefd op de automatische piloot. Ik was de verbinding met mijn hart, mijn essentie en met wie ik werkelijk ben volledig kwijt. Ik dacht dat ik ‘gewoon’ goed functioneerde, maar ondertussen reageerde ik regelmatig vanuit emoties, patronen en overleving.
Het maakt dat ik mij vaak moe, leeg, onrustig of verdoofd voelde.
De stem van mijn essentien mijn inspiratie? Die hoorde ik al lang niet meer.
Tot het moment kwam waarop ik het niet meer kon negeren. Ik wilde niet langer vechten, vluchten of mezelf voorbijlopen. Ik verlangde naar rust, naar echt contact, naar verbinding naar thuiskomen bij mezelf.
De weg naar mijn hart en mijn gevoel terugvinden, bleek ook de weg naar mijn pijn en donkerte.
Maar juist door dat aan te kijken en er niet meer van weg te gaan, vond ik langzaamaan ook mijn kracht, helderheid en innerlijke rust terug.
Hoe stem je af op die innerlijke wijsheid?
Voor mij ligt daarin in ieder geval één sleutel in je ademhaling. Ademen verbindt je direct met het huidige moment. Wanneer je merkt dat je hoofd te druk wordt, probeer dan even te pauzeren.
Sluit je ogen. Adem langzaam in… en uit. Laat je gedachten als golven voorbijgaan en richt je aandacht naar binnen.
Adem in. Adem uit. Luister.…………….
In dat stille midden vind je de stem van je essentie jouw inspiratie. Niet dwingend, maar aanwezig.
Niet altijd logisch, maar wel kloppend.
Door deze stem te volgen, kom je dichter bij jezelf, bij wie jij echt bent, bij wat je voelt en nodig hebt.
De volgende keer dat je hoofd het overneemt, adem.
En laat je leiden door wat van binnenuit omhoog komt.
Liefs Jeanette