De weg naar echte eigenwaarde
We leven in een wereld waarin je makkelijk gaat geloven dat je pas goed genoeg bent als je iets laat zien.
Als je sterk bent, zelfverzekerd, stabiel. Alsof eigenwaarde iets is dat je verdient door hard je best te doen.
Maar wat als het tegenovergestelde waar is?
Wat als de weg naar stevigheid juist begint met zachter worden?
Met toelaten in plaats van doorzetten?
Deze blog neemt je mee in een andere kijk op zelfvertrouwen — eentje die niet gaat over jezelf verbeteren, maar over jezelf weer durven voelen. Niet over een stip op de horizon, maar over thuiskomen in jezelf.
Wanneer kracht eigenlijk bescherming is
Veel mensen denken dat ze gewoon wat meer zelfvertrouwen nodig hebben.
Maar wat we vaak ‘gebrek aan zelfvertrouwen’ noemen, is eigenlijk een verhaal dat ooit hielp om met het leven om te gaan.
Een verhaal dat stilletjes is ontstaan in de loop van je jeugd. Misschien voelde je je alleen, of moest je je aanpassen om erbij te horen. En dus leerde je: als ik me klein houd, of juist perfect, dan is het veilig.
Deze strategieën zijn geen zwakte, maar juist creatieve manieren om te overleven. Tegelijkertijd zijn het dezelfde patronen die je later in de weg gaan zitten. Je doet nog harder je best, maar voelt je alleen maar leger. Steeds verder van jezelf verwijderd.
Zelfbeeld is iets wat groeit in contact
Je wordt niet geboren met een beeld van jezelf. Je leert wie je bent in relatie tot anderen, door de manier waarop op je werd gereageerd.
Werd je gezien?
Gehoord?
Vastgehouden als je verdrietig was?
Of moest je vooral jezelf wegcijferen om ‘lief’ gevonden te worden?
Wat je toen geleerd hebt, draag je mee. Het vormt een innerlijk script dat vaak onbewust wordt afgespeeld.
Niet omdat het de waarheid is, maar omdat het vertrouwd is. Zo ga jij jezelf behandelen zoals je ooit behandeld werd. Onzichtbare regels over wie je zou moeten zijn, blijven de toon aangeven.
Van aanpassen naar jezelf toestaan
De meeste mensen die vastlopen in leven, relaties of hun eigenwaarde, zijn niet ‘kapot’ of ‘zwak’.
Ze hebben juist jarenlang enorm hard gewerkt.
Geleefd met een intern kompas dat gericht was op overleven in plaats van verbinden.
Maar ergens komt een moment waarop die strategieën niet meer werken. Waarop je voelt: ik wil niet meer steeds mezelf aanpassen, pleasen, of mijn gevoel wegduwen. Ik wil mezelf leren dragen, zoals ik ben.
Precies daar begint heling. Niet door te forceren, maar door toe te laten. Door het verhaal van vroeger opnieuw te bekijken, en te kiezen voor een nieuwe relatie met jezelf.
De rol van je innerlijke kind
Een diepe laag in het werken aan eigenwaarde is het contact met je innerlijke kind.
Dat deel in jou dat ooit leerde om gevoelens te onderdrukken, zichzelf weg te cijferen of zich verantwoordelijk te voelen voor de sfeer in huis.
Dat kind leeft nog steeds in jou, niet als letterlijk kind, maar als gevoel.
Als je vandaag moeite hebt met grenzen stellen, met jezelf laten zien, of met vertrouwen op je plek, dan is dat niet zomaar. Het zijn echo’s van ervaringen waarin je ooit leerde dat je niet helemaal oké was zoals je bent.
De weg vooruit? Is niet om daar overheen te stappen, maar om erbij stil te staan. Om te luisteren naar wat je jonge zelf nog wil vertellen. Haar of hem te laten voelen: ik ben er nu voor jou.
Verbinden in plaats van presteren
In mijn praktijk zie ik vaak mensen die van buitenaf alles op orde lijken te hebben, maar zich vanbinnen leeg, onzeker of verloren voelen. Ze zijn zo gewend geraakt aan ‘sterk zijn’, dat kwetsbaarheid als falen voelt. Maar juist in die kwetsbaarheid ligt de sleutel.
Eigenwaarde groeit niet in prestaties, maar in verbinding. Met jezelf. Met je emoties. Met anderen die je echt zien. In die veilige bedding mag je weer landen in wie je werkelijk bent. Zonder oordeel. Zonder haast.
Hoe je hiermee kunt beginnen
• Herken je overlevingspatronen – Vraag jezelf af: wat heb ik ooit moeten doen om me veilig te voelen? En doe ik dat nog steeds, terwijl het me eigenlijk belemmert?
• Luister naar je innerlijke kind – Neem af en toe de tijd om stil te worden en contact te maken met dat jonge deel in jou. Wat heeft het nodig? Wat wil het graag horen?
• Omarm de traagheid – Heling gaat niet snel. Je hoeft niet ineens ’jezelf te omarmen’. Begin met toelaten waar je nu bent, en dat genoeg is.
• Zoek veilige verbindingen – Je hoeft dit niet alleen te doen. Juist in contact met anderen kun je ervaren hoe het voelt om wel gezien te worden. Dat is de spiegel waarin je nieuwe beelden over jezelf mag opbouwen.
Jij bent al genoeg
De zoektocht naar zelfvertrouwen is geen project waarin je iets moet worden wat je nu nog niet bent. Het is een terugkeer naar wie je in essentie altijd al was. Niet groter, niet beter, maar echter. Dat begint met één simpele waarheid die je mag gaan voelen, steeds een beetje meer:
Je hoeft jezelf niet te verdienen. Je mag er al zijn. Precies zoals je nu bent.
Liefs Jeanette