Tweeënhalf jaar geleden verloor ik bijna alles wat ik kende. Mijn relatie viel weg, mijn toekomstbeeld verdampte, mijn anker brak los. Wat toen voelde als ‘alles moeten loslaten’, bleek later pas het begin te zijn van een veel dieper proces: leren onthechten van wat ik innerlijk vastklemde. Niet mijn spullen, maar mijn innerlijke houvast. Mijn verlangens, mijn zekerheden, mijn rollen, mijn beelden van liefde. Wat ik ontdekte? Dat ware vrijheid pas begint waar niets of niemand jou meer bezit.
In het begin dacht ik dat ik al aan het onthechten was. De relatie loslaten. Het huis, het samen zijn, het idee van toekomst. Alles wat ik aan de buitenkant kende, veranderde. En ja, dat voelde rauw en pijnlijk – alsof ik uit mijn eigen leven werd getrokken. En ergens bleef ik vasthouden. Aan de aan de ander, aan wat had moeten zijn. Aan wat ik dacht nodig te hebben. Aan liefde in een vorm die mij niet meer kon dragen.
Pas later begon ik te begrijpen: onthechten is geen kwestie van afstand doen van wat buiten je ligt. Het is een intiem proces van eerlijk worden over wat je van binnen nog vasthoudt. Wat je niet kúnt loslaten, omdat je denkt dat je zonder niet zult overleven.
Het zijn je voorkeuren.
Je overtuigingen over hoe het moet.
De rol van ‘de sterke vrouw’.
De rol van ‘de geliefde’.
De hoop dat iemand je ziet.
De drang om controle te houden over hoe het leven zich ontvouwt.
Het zijn precies die innerlijke bezittingen die ons vaak de meeste pijn doen, wanneer het leven ons dwingt ze onder ogen te komen.
Ik heb in de afgelopen jaren stuk voor stuk die lagen moeten aankijken. Niet omdat ik dat wilde – maar omdat het leven me geen andere keuze gaf. En telkens wanneer ik dacht dat ik er was, diende zich een diepere laag aan. Een subtielere gehechtheid. Een verborgen angst. Een oude wond, oude pijn die ik weer opnieuw mocht voelen, zonder de drang om haar op te lossen.
Het is niet gemakkelijk. Het is niet ‘mooi’, ‘licht’ of ‘spiritueel romantisch’. Het is rauw, stil, en soms beangstigend leeg. En tegelijkertijd is ook ongelooflijk waarachtig. Er komt een moment waarop je voelt dat je niet langer aan het vasthouden bent. En dat dat de bevrijding is.
Niet omdat je nu alles onder controle hebt. Maar omdat niets je meer controleert.
Onthechten betekent niet dat je alles opgeeft.
Het betekent dat je niets meer bezit wat jou bezit.
Het betekent dat je kunt blijven wanneer alles in je wil vluchten.
Dat je kunt ademen zonder dat je zeker weet hoe het verder gaat.
Dat je aanwezig kunt zijn bij jezelf – en bij het leven zoals het is.
En juist daar, in die leegte, begint een ander soort liefde.
Een liefde die niet hecht, maar verbindt.
Een liefde die niet hoeft te hebben, maar wil zijn.
Een liefde die vrij is.
Ook nog luisteren?
In de nieuwste aflevering van mijn podcast neem ik je mee in dit proces van onthechten.
Ik deel niet alleen mijn persoonlijke verhaal, maar ook wat onthechting werkelijk vraagt – voorbij het loslaten van vorm.
Een aflevering over pijn, vrijheid, overgave… en de weg naar innerlijke heelheid.
Liefs,
Jeanette🌿