Een verhaal over liefde, relaties en aanpassen
Opgroeien in een emotioneel disfunctioneel gezin voelt als leven in een wereld vol mist. Je weet dat er ergens een pad moet zijn, een richting die je kunt volgen, maar het blijft vaag. Wat ik echter pas veel later begreep, is hoe diep deze mist mijn beeld van het leven, de liefde en relaties heeft vertroebeld.
De leugen van aanpassen
Als kind had ik een overlevingsstrategie: aanpassen. Ik werd een kameleon, die zich feilloos voegde naar de behoeften en emoties van anderen. Wat er ook speelde – boosheid, verdriet of chaos – ik leerde dat mijn waarde lag in het verminderen van spanning. Door niet te veel ruimte in te nemen, te geven in plaats van te ontvangen, en vooral niet te veel ‘lastig’ te zijn.
In die omgeving voelde het veilig om mezelf weg te cijferen. Wat ik echter niet wist, was dat ik daarmee ook de verbinding met mijn eigen waarheid kwijtraakte. Ik wist niet wat ík nodig had, wie ík was, of wat liefde voor mij zou moeten betekenen.
Volwassen relaties: een herhaling van oude patronen
Toen ik volwassen werd en relaties aanging, kwamen die oude patronen telkens weer naar boven. Ik dacht dat liefde betekende dat je alles voor de ander over had. Dat je jezelf soms moest wegcijferen, ‘want dat is wat je doet als je van iemand houdt.’
Maar wat ik niet begreep, was hoe dit constante aanpassen me steeds verder van mezelf verwijderde. In elke relatie zocht ik naar veiligheid, maar die probeerde ik te vinden door mezelf volledig te verliezen in de ander. En terwijl ik zo druk was met het voldoen aan de verwachtingen van mijn partner, voelde ik me vanbinnen steeds leger.
Volwassen relaties: een herhaling van oude patronen
Toen ik volwassen werd en relaties aanging, kwamen die oude patronen telkens weer naar boven. Ik dacht dat liefde betekende dat je alles voor de ander over had. Dat je jezelf soms moest wegcijferen, ‘want dat is wat je doet als je van iemand houdt.’
In het gezin dat ik zelf had met mijn partner en onze 2 kinderen, merkte ik hoe mijn jeugd opnieuw doorsijpelde in mijn leven. Ik voelde een enorme verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat er geen ruzie of spanning was. Onenigheid oelde als een directe dreiging, een onveiligheid die ik koste wat kost wilde vermijden.
Als mijn kinderen of partner kritiek hadden, ‘hoe klein ook’ kwam dat binnen als een donderslag.
“Doe ik het wel goed?” vroeg ik mezelf steeds af.
In plaats van die onzekerheid te erkennen, probeerde ik het weg te werken door nog harder mijn best te doen. Ik wilde dat iedereen gelukkig was, en als dat niet zo was, voelde ik me tekortschieten als moeder, als partner, als mens.
Maar mijn constante drang om alles te fixen en iedereen tevreden te houden, werkte averechts. Ik raakte overbelast, en tegelijkertijd voelde ik me steeds onzekerder over mezelf. Wat ik niet zag, was dat deze onveiligheid eigenlijk een spiegel was van mijn jeugd. De spanning buiten mij was een reflectie van de spanning binnenin.
Maar wat ik niet door had, was hoe dit constante aanpassen me steeds verder van mezelf verwijderde. In elke relatie zocht ik naar veiligheid, maar die probeerde ik te vinden door mezelf volledig te verliezen in de ander. Dit gebeurde in al mijn relaties zowel in de liefde, als op het werk en ook in vriendschappen. Overal voelde ik mij onzeker en niet goed genoeg.
Terwijl ik zo druk was met het voldoen aan de verwachtingen van alles en iedereen, voelde ik me vanbinnen steeds leger.
De wake-up call
Het duurde lang voordat ik me realiseerde dat er een patroon in mijn leven zat. Het was alsof ik steeds opnieuw dezelfde film speelde, alleen met andere hoofdrolspelers. Elke keer liep het vast, niet omdat de ander niet de juiste persoon was, maar omdat ik mezelf kwijt was.
De wake-up call kwam in een moment van totale uitputting. Zowel lichamelijke als geestelijk.
Ik herinner me dat ik voor de spiegel stond en nauwelijks wist wie de persoon was die naar me terugkeek. Waar was ík gebleven? En belangrijker nog: hoe kon ik verwachten dat iemand van mij hield, als ik mezelf niet eens kende?
Het proces van ontwarren
Ik begon met het terugvinden van mijn eigen waarheid. Dat is niet makkelijk. Het voelde alsof ik een wirwar van knopen moest ontwarren: welke overtuigingen waren van mij, en welke had ik overgenomen uit mijn jeugd?
Ik ontdekte dat liefde niet hetzelfde is als jezelf opofferen. Dat echte verbinding alleen mogelijk is als beide personen hun eigen plek durven innemen. Dat ik geen verantwoordelijkheid hoef te dragen voor de emoties van anderen, zelfs niet in mijn gezin. En dat het zoeken naar veiligheid buiten mezelf altijd vruchteloos zou zijn, zolang ik die veiligheid niet in mezelf zal vinden.
De kracht van mijn verhaal
Vandaag kijk ik met dankbaarheid terug op mijn reis tot nu toe. Want ik blijf door reizen mezelf ontwikkelen om bewust in mijn leven te staan.
Mijn ervaringen hebben me gevormd, maar ze definiëren me niet meer. Ik weet nu dat mijn waarheid niet is wat ik ooit geloofde, ‘dat ik alleen waardevol ben als ik me aanpas’. Mijn waarheid is dat ik mag zijn wie ik ben, met mijn behoeften, verlangens en grenzen.
Door mijn eigen proces hoop ik jou te inspireren.
Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal. Misschien voel je ook die worsteling om trouw te blijven aan jezelf in relaties, of de drang om alles te willen oplossen. Laat me je vertellen: je bent niet alleen. Er is een weg terug naar jezelf, één die begint met het erkennen van waar je vandaan komt en het kiezen van een nieuwe weg. Jouw weg.
Liefde begint bij jou. Altijd.
Liefs Jeanette